Powrót

Październik tego roku będzie na pewno zapamiętany przeze mnie na długo. Mimo, że to czas rozpoczęcia nowego roku akademickiego i wizji czekającej mnie ciężkiej pracy, to jednak we mnie pozostawi zupełnie inny ślad. Nareszcie wróciłem po trzech miesiącach do kraju. Ludzie mówią do mnie w bardziej zrozumiałym języku, mogę spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi, a co najważniejsze jest przy mnie ta najważniejsza osoba - mój chłopak. O tak... nauczyłem się w końcu używać tego słowa. Wcześniej było to dla mnie dziwne, być może i zakazane, a teraz przychodzi z wielką lekkością. Mam chłopaka i jestem szczęśliwy. Czasami patrząc na wielkich przeciwników tej formy miłości (mówiąc łagodnie ich określeniem), chciałbym czasami dać choć na chwilę poczuć to co ja czuję. Tak sobie myślę, że może to by pomogło im zrozumieć, że w tym wszystkim istnieje jednak jakieś uczucie - uczucie do drugiego człowieka - które jest tak samo piękne jak do każdej innej osoby.
Największą radością jest już dla mnie samo to, że naokoło mnie istnieją przyjaciele, którzy wiedzą o mnie, a w ich oczach nigdy nie widziałem żadnej formy nieakceptacji. To oni nauczyli mnie wierzyć w siebie i w miłość. Gdyby nie ich wsparcie i duża akceptacja to może do dzisiaj borykałbym się z wiecznymi zapytaniami na ten temat.
Wszystko zależy od człowieka - temu, któremu na tobie zależy, nigdy się od Ciebie nie odsunie. Wręcz przeciwnie - twardo będzie stał przy Tobie i sprawi, że staniesz się silniejszy.
Mam nadzieję, że osoby, które borykają się z tym problemem, tak samo jako ja, znajdą w sobie pewność i wiarę w siebie. Ten świat nie jest taki beznadziejny - mimo tych szarości, zawsze pojawi się mały promyk, który będzie tak silny, że skutecznie oślepi tą smutną stronę.
W tym roku dostałem wielką lekcję życia. Chłopak, przyjaciele i - oczywiście - te 3 miesiące za granicą, które pokazały, że jednak ten świat nas nie odrzuca.

Piosenka, która teraz chodzi mi po głowie: